نویسندگان

• محمد رضاپور قوشچی ¹
• مجتبی مقصودی ²

¹ دانشجوی دوره دکتری علوم سیاسی دانشگاه ازاد اسلامی واحد تهران مرکز

² دانشگاه ازاد اسلامی واحد تهران مرکز

چکیده

   سازش و مصالحه در فرهنگ سیاسی ما دارای بار منفی بوده و به همین دلیل به هرگونه ندای سازش و مصالحه انگ و بر چسب خیانت زده می شود. واقعیت آن است که جامعه ما در حال حاضر در شرایط مصالحه و آشتی بسر نمی برد و برداشت نادرست از این مفهوم، امکان هرگونه مصالحه را از جامعه سلب می کند.
   باید توجه داشت که مصالحه سیاسی به عنوان یک کنشگری سیاسی به معنی انفعال و وادادگی نیست. با توجه به اینکه مصالحه سیاسی نافی هویت های سیاسی نیست، لذا گروه ها و جریان های مختلف سیاسی با تاکید بر مصالحه سیاسی می توانند ضمن حفظ اصول و ارزش های خود به تعامل و تفاهم برسند. در ارتباط با این موضوع که مصالحه سیاسی چه نسبتی با گفتمان های مسلط در جمهوری اسلامی ایران دارد، در این مقاله ابتدا شکل گیری مهمترین گفتمان ها و چگونگی هژمونیک شدن آنها بررسی شده و در مرحله بعد، نسبت مصالحه سیاسی با هریک از این گفتمان ها مورد سنجش قرار گرفته است.
   پرسش اصلی مقاله این است که: آیا در شرایط موجود امکان مصالحه میان گفتمان های سیاسی در جمهوری اسلامی ایران وجود دارد؟ با توجه به این سوال، فرضیه اصلی پزوهش بر این پایه استوار است که: هرچند هژمونیک شدن گفتمان ها به واسطه فرآیند ضدیت (Antagonism)، امکان مصالحه میان گفتمان های سیاسی را غیر ممکن می سازد، اما  گفتمان ها به واسطه رویکرد آگونیسم(Agonism)، می توانند به مصالحه نسبی برسند. در آگونیسم ما با رابطه "دوست- دشمنی" طرف نیستیم، بلکه شاهد رابطه ی رقابت آمیزی هستیم که در آن مشروعیت مخالفان به رسمیت شناخته می شود.
    در جستجو برای نظریه ای که بتواند روش تحلیل مناسبی را برای این مقاله فراهم آورد، نظریه های معطوف به گفتمان به ویژه خوانشی که ارنست لاکلا و شنتال موفه از تحلیل گفتمان ارائه  می دهند، انتخاب شده است.
 

کلیدواژه‌ها

• گفتمان
• هژمونی
• آنتاگونیسم
• آگونیسم
• مصالحه سیاسی

عنوان مقاله [English]

The Political discourses in the Islamic Republic of Iran and the Possibility and impossibility of reconciliation between them.

نویسندگان [English]

• Mohammad Rezapour Ghuoshchi ¹
• Mojtaba MAghsoodi ²

¹ phd Student Azad university

² Azad University

چکیده [English]

 
In Iranian culture, reconciliation have negative connotations and hence any compromising voice and effort receive some kind of betrayal label. The fact is that our society is not currently in a state of reconciliation, and the misunderstanding of this concept deprives the society of any compromise. It should be noted that political reconciliation as a political act does not mean passivity and submission. Since political reconciliation does not deny political identities, different political parties and streams, while maintaining their principles and values, can reach an understanding with an emphasis on political reconciliation. Regarding the relationship between political reconciliation with dominant discourses in the Islamic Republic of Iran, this article first studies the formation of the most important discourses and how they have become hegemonic, and in the next stage, the relationship of political reconciliation with each of these discourses have been assessed. The main question of this article is: Is there a possibility of compromise between political discourses in the Islamic Republic of Iran in the present circumstances? Regarding this question, the main hypothesis of the research is based on the fact that: although the hegemony of discourses through the process of antagonism makes it impossible to reconcile political discourses, however, discourses can reach a relative reconciliation through the Agonism approach. In Agonism, we are not dealing with “friend- hostile” relationship, but we see a competitive relationship which recognizes the legitimacy of the opposition.  In search of a theory that can provide an appropriate analysis method for this article, discourse-oriented theories, in particular the readings by Ernst Loclau and Chantal Mouffe from discourse analysis, have been selected.

کلیدواژه‌ها [English]

• Discourse
• Hegemony
• Antagonism
• Agonism
• Political Reconciliation