نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری علوم ارتباطات اجتماعی، واحد تهران شرق، دانشگاه آزاد اسلامی،تهران، ایران
2 استادیار گروه علوم ارتباطات، واحد تهران شرق، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 استادیار و عضو هیات علمی، واحد تهران شرق، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده
فراگیری شبکه‌های اجتماعی در میان شاعران با دگرگونی‌هایی در حوزه‌ی تولید، توزیع و مصرف در میدان شعر همراه بوده است و این دگرگونی‌ها نمی‌تواند در موقعیت اشخاص و جریان‌های ادبی بی تاثیر باشد
این مقاله، مطالعه‌ای کیفی‌ست که زمینه‌های مشروعیت جریان موسوم به غزل پست مدرن را بر بستر بخشی از دستگاه نظری بوردیو (مبتنی بر رابطه‌ی سرمایه‌ی فرهنگی و سرمایه‌ی نمادین) و با توجه به دگرگونی‌های فوق بررسی می‌کند
با درنگ بر مقالاتی که در حکم مانیفست این جریان هستند، مشخص می‌شود که استفاده از پسوند پست مدرنیسم برای غزل، (توسط سید مهدی موسوی که ویکیپدیا وی را پدر غزل پست مدرن می‌داند) مصداقی از جعل سرمایه‌ی نمادین است که با تکرار کلمات و عباراتی که در سخنان منتقدین و شاعران پست مدرن بسامد بالایی دارند، نمود می‌یابد
در بخش دوم، با درنگ بر صفحه‌ی اینستاگرام موسوی مشخص می‌شود که مخاطب غیر از نقش مستقیمی که به واسطه‌ی "اشتراک‌گذاری" در چرخه‌ی توزیع شعر دارد با تولید سرمایه‌ی نمادین از طریق لایک و کامنت بر فرایند توزیع تاثیری انکارناپذیر گذاشته و موقعیت شاعر را در میدان ادبی ارتقا می‌بخشد، موقعیتی که مشروعیتش را از سرمایه‌ی نمادین مذکور می‌گیرد.
کلیدواژه‌ها
)