نوع مقاله : مقاله پژوهشی
چکیده
مقالۀ پیش رو، الگویی را برای مدیریت فرمانشی بحران‌های ارتباطی پیشنهاد می‌کند. رهیافت ما بر این اصل استوار است که هرچند فراگردهای ارتباطی می‌توانند منجر به بروز بحران گردند، اما خود هم‌چنین منبع و مجرایی برای مدیریت بحران هستند؛ بنابراین، می‌توان بحران‌های ناشی از فرآیند ارتباطات را با دیگر فرآیندهای ارتباطاتی سامان داد. اما چگونه می‌توان یک نظام ارتباطات بحران‌زدا را برای مدیریت ارتباطات بحران‌زا به وجود آورد؟ پاسخ ما، طراحی یک نظام ارتباطات خودسامان است که در شرایط بحرانی، با تشخیص هوشمند نشانه‌های بحران، راهکارهای مناسب پاسخ‌دهی به تک تک شرایط بحرانی را بازیابی و عملیاتی می‌کند تا بحران در سیستم برطرف شود. چنین نظامی که مدیریت فرمانشی بحران‌های ارتباطی را بر عهده دارد، در دو سطح اجرایی می‌شود: سطح اول، هوش مصنوعی که طی آن، یک نظام خبرۀ قابل اتکا از تجارب انباشته شده دربارۀ مدیریت بحران فراهم می‌آید تا در آینده، شیوۀ مناسب مدیریت هر بحران از دل این نظام استخراج‌شود؛ توسعۀ این سطح از مدیریت فرمانشی بحران، متکی بر پیشرفت در حوزۀ شبکههای عصبی، رایانش تکاملی و منطق فازی خواهد بود. سطح دوم، هوش جمعی که دلالت دارد بر الویت دادن بر عقل سلیم جمعی برآمده از جلسات تصمیم‌گیری نهایی در مدیریت بحران؛ ما باور داریم تحقق این سطح از مدیریت فرمانشی بحران، نیازمند اتکا بر هوش جمعی است که تنها آن اطلاعات مفیدی را در اختیار مدیران قرار می‌دهد که مرتبط با بافت، بحران فعلی است، در مدیریت این بحران باید به‌کار گرفته شوند و تصمیماتی که باید گرفته شوند.
کلیدواژه‌ها
)