نویسندگان

• عاطفه توکلی ¹
• ناصر فکوهی ²

¹ کارشناس ارشد جامعه شناسی دانشگاه الزهرا

² دانشگاه تهران

چکیده

اﻳﺮان ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻨﻮع ﻃﺒﻴﻌﻲ ـ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮان از آن ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻣﻄﻠﻮﺑﻲ در روﻧﺪ ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻬﺮه ﺑﺮد .ﺗﻜﺜﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ و ﻗﻮﻣﻴﺘﻬﺎ ﻳﻜﻲ از اﺷﻜﺎل اﻳﻦ ﺗﻨﻮع اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻨﻔﻲ از آن اﻳﺠﺎد ﺷﺪه و ﮔﺎه آن را ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻣﺸﻜﻠﻲ اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ ﺑﺮای ًﺗﺼﻮﻳﺮیﻛﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎاﻧﺴﺠﺎم و ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮی روﺣﻴﻪ و ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎی دوﻟﺖ ﻣﻠﻲ ﻣﻄﺮح ﻛﺮده اﻧﺪ، ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ درﺳﺖ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ اﺑﺰاری اﺳﺎﺳﻲ ﺑﺮای ﺗﻘﻮﻳﺖ اﻳﻦ ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد .در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺨﺸﻲ از ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻳﻚ ﻃﺮح ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ اﺳﺖ، ﺗﻼش ﺷﺪه اﺳﺖ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﺎﻟﻘﻮه ای را ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻮع ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮای ارﺗﻘﺎ ﺳﻄﺢ ﻋﻠﻤﻲ ﻛﺸﻮر ﺑﻪ ﻣﺎ ارزاﻧﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﺸﺎن داده ﺷﻮﻧﺪ. ﺗﺄﻛﻴﺪ اﺻﻠﻲ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺮ ﺗﺪاوم ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ و ﺟﻬﺎﻧﻲ اﻗﻮام اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﻮر ﻣﺎ اﻣﻜﺎن ﺟﺬب و ﻣﺒﺎدﻟﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن و اﺳﺎﺗﻴﺪ و ﻣﺸﺎرﻛﺖ در ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﻫﺎی ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻋﻠﻢ را در ﺣﻮزه ﻫﺎی ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ و ﺷﻜﻮﻓﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻫﻤﻜﺎرﻳﻬﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ای و ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ در ﺳﻄﻮح داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ و ﻣﺆﺳﺴﺎت ﭘﮋوﻫﺸﻲ ﻣﻲ دﻫﺪ .در اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮔﺬاری ﻋﻤﻮﻣﻲ در زﻣﻴﻨﻪ آﻣﻮزش و ﭘﮋوﻫﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻻزم را از اﻳﻦ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺑﺎﻟﻘﻮه اﻧﺠﺎم ﻧﺪاده اﻧﺪ و راﻫﻜﺎرﻫﺎﻳﻲ را ﺑﺮای ﺧﺮوج از اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ در ﭼﻬﺎر ﻣﻨﻄﻘﻪ زﺑﺎﻧﻲ ـ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﻮرد ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻮزه،ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺎی آذری، ﺑﻠﻮچ، ﻋﺮب و ﻛﺮد اﻳﺮاﻧﻲ اراﺋﻪ ﻣﻲ دﻫﺪ.  ﻧﻘﻄﻪ اﺗﻜﺎی اﺻﻠﻲ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﻮﺿﻮع زﺑﺎن اﺳﺖ؛ زﻳﺮا زﺑﺎن ﻋﻤﺪهﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﺤﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن ﻫﻮﻳﺘﻬﺎی ﻣﺤﻠﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اﺗﺨﺎذ ﻳﻚ ﺳﻴﺎﺳﺖ زﺑﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻣﺸﺨﺺ در ﺳﻄﺢ آﻣﻮزش ﻋﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻬﺘﺮی ﺑﺮای ﺟﺬب و ﮔﺴﺘﺮش ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻠﻲ و ﻓﺮﻫﻨﮓ قومی و محلی مان قرار دهند.

کلیدواژه‌ها

• آذریهای اﻳﺮاﻧﻲ
• آﻣﻮزش ﻋﺎﻟﻲ
• اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ فرهنگی
• بلوچهای اﻳﺮاﻧﻲ
• ﺗﻨﻮع فرهنگی
• ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ
• رواﺑﻂ بین ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ
• عربهای اﻳﺮاﻧﻲ
• ﻛﺮدﻫﺎی اﻳﺮاﻧﻲ