@article { author = {}, title = {Space, Identification & Development (Kheirabad and Roknabad Villages)}, journal = {Cultural Studies & Communication}, volume = {9}, number = {31}, pages = {105-132}, year = {2013}, publisher = {Iranian Association of Cultural Studies & Communication}, issn = {2008-5575}, eissn = {2717-2287}, doi = {}, abstract = {This article examines four processes of identity formation in developing of life and occupation opportunities in southern villages of Semnan city. This study relies on field study and ethnographical data. In fact for the significance of theoretical dimension of identity formation, the study of connections and relations between space and individual has been put in analytical framework. The Andreas Glaeser’s spatial hermeneutics analytical model has been applied in qualitative analysis. It emphasizes on transition of identity into identification and encompasses four analytical processes: The tropic reading of space /writing of space/placement of self/chronotop. These processes are made specialization of identity have been examined in Kheirabad & Roknabad villages. These villages have been rivals of each other during the long time.}, keywords = {development,Identity,Space,Reading Of Space,Writing of Space,Placement of Self,Chronotop}, title_fa = {رابطه معماری مجتع های مسکونی شهری با سرمایه اجتماعی ساکنین}, abstract_fa = {فضا بستری است که فعالیت‌ها و رفتارهای انسانی در آن شکل می‌گیرد و روابط اجتماعی و فرهنگی انسان‌ها با یکدیگر در این عرصه اتفاق می‌افتد بنابراین همچون ساختاری است که می‌تواند در کنار مجموعه‌ای از قابلیت‌ها, محدودیت‌هایی هم برای کنشگران فراهم آورد. جبرگرایان محیطی و طرفداران رویکرد جبریت معماری معتقدند هرنوع تغییر در محیط به تغییر در رفتار اجتماعی منجر می‌شود درواقع ساختار‌های محیطی چه محیط ساخته شده و چه محیط زمینی تعیین کننده اصلی کنش انسان هستند به تعبیر آلتمن محیط سکونتگاه در شکل‌گیری ارتباط افراد و هنجارهای ناشی از آن تاثیر دارد از این جهت توجه به رویکردهای انسان گرا در معماری سکونتگاه‌های جمعی یک ضرورت حیاتی است چرا که توجه به چنین زیرساخت‌هایی می‌تواند زمینه‌ساز ارتباط و پیوند ساکنان، تقویت حس تعلق و تعهد اجتماعی, اعتماد متقابل، پایبندی به هنجارها و موازین اخلاقی و در یک کلام سرمایه اجتماعی اجتماعی باشد منظور از سرمایه اجتماعی سرمایه و منابعی است که افراد و گروه‌ها از طریق پیوند با یکدیگر می‌توانند بدست آورند به تعبیر دیگرسرمایه اجتماعی امر رابطه‌ای بوده و در شبکه روابط اجتماعی و تعامل بین افراد شکل می‌گیرد و به تعبیر پورتز , سرمایه اجتماعی در درون ساختار روابط افراد یافت می‌شود. برای برخورداری از سرمایه اجتماعی, فرد بایستی با دیگران رابطه داشته باشد و در واقع همین دیگران هستند که منبع واقعی برخورداری فرد از مزایا و امتیازات می‌باشند. با توجه به عنصر رابطه ( تعامل اجتماعی ) به عنوان هسته اصلی سرمایه اجتماعی , شکل و قالب طراحی فضای مسکونی می‌تواند بستر لازم برای یرقراری رابطه بین افراد نقش مهمی ایفا کند. نوشتار حاضر با این رویکرد به بررسی رابطه‌ی بین معماری مجتمع‌های آپارتمانی و سرمایه اجتماعی می‌پردازد. تحقیق به مطالعه رابطه معماری مجتمع‌های آپارتمانی با سرمایه اجتماعی می‌پردازد. تحقیق از نوع علی- همبستگی بوده و در شهر اردبیل به بررسی دیدگاه ساکنین در خصوص کیفیت معماری مجتمع‌های مسکونی می‌پردازد جامعه آماری کلیه ساکنین واحدهای آپارتمانی سه واحد و بیشتر می‌باشد (120000)که از بین آن‌ها390 نفر به طور تصادفی مورد مصاحبه و پرسشگری قرار گرفتند یافته‌ها نشان می‌دهند که: کیفیت طراحی واحدهای همسایگی/کیفیت طراحی طبقات مجتمع/تعداد طبقات واحدها/ معماری و طراحی مجتمع/فضاهای عمومی و مشترک مجتمع/احساس امنیت در مجتمع آپارتمانی بر سرمایه اجتماعی تاثیر معناداری دارند. تاثیرکیفیت استقرار واحدهای مجتمع‌های بر سرمایه اجتماعی ساکنین تایید نشد.}, keywords_fa = {سرمایه اجتماعی,معماری,مجتمع آپارتمانی,طراحی,فضای عمومی}, url = {https://www.jcsc.ir/article_15383.html}, eprint = {https://www.jcsc.ir/article_15383_dcd5eafdcce34934565761ca5f62e8b6.pdf} }